Nową notkę dodam w czwartek - 14 lipca , ponieważ wyjechałam.

Pozdrawiam wszystkich ;-) 

Staffordshire Bull-Terrier (Staffik).

Staffordshire Bull Terrier jest imponującym zjawiskiem - ma wyraźnie zarysowaną muskulaturę, silne szczęki i duże zęby, szeroką klatkę piersiową oraz barki luźno przymocowane do niskiego ciała. Nie powinno więc być niespodzianką, że jego przodkowie hodowani byli do walki i przywabiania byków. Ceniono je za odwagę i nieustępliwość, lecz także za zrównoważoną i posłuszną naturę. Nie są to bowiem gwałtowni awanturnicy, lecz chłodni, myślący i odważni przeciwnicy, którzy przed zaatakowaniem większego przeciwnika i będą kontynuować walkę aż do śmierci. Rasa powstała ze skrzyżowania Buldoga Staroangielskiego z pewnym typem terriera, najprawdopodobniej Czarnego Podpalanego. Mieszanka ta dała psa o zręczności i szybkości myślenia terriera oraz sile i nieustępliwości buldoga. Gdy walki byków i psów zostały zakazane, Staffy stał się godnym zaufania towarzyszem. Został uznany przez Kennel Club w 1935 roku.

Umaszczenie

Rudy, płowy, biały, czarny, błękitny, marmurkowy lub każdy z tych kolorów połączony z białym.

Pielęgnacja szaty:

Szata jest gładka, krótka i gęsta. Codzienna pięciominutowa sesja pielęgnacyjna włosianą szczotką lub psią rękawicą usunie martwe włosy i sprawi, że sierść będzie błyszcząca. Większość osobników lubi wodę i okazjonalne kąpiele.

Jak sprawują się jako psy rodzinne?

Wspaniały przyjaciel rodziny. Stafi są oddane i lojalne. Kochają swoich właścicieli i bardzo lubią dzieci - dzięki temu zyskały sobie przydomek ,,pies-niania''. Mają ogromną potrzebę zabawy i uwielbiają aportować. Są również bardzo opiekuńcze w stosunku do swojej rodziny - są więc także dobrym wyborem dla samotnie mieszkających kobiet.

Rodzaj domu

Bardzo łatwo się dostosowują. Pomimo ich widocznej muskulatury oraz silnej, atletycznej sylwetki, nie muszą mieć do dyspozycji wielkich przestrzeni. Są zupełnie zadowolone w mieście, nawet w mieszkaniu bez ogrodu, pod warunkiem, że otrzymają dość ruchu i mają dostęp do otwartych przestrzeni, gdzie mogą się swobodnie bawić.

Właściciel 

Dla odpowiedniego właściciela to jest prawdziwy książę wśród psów, oferujący bezgraniczną lojalność i oddane. Jednakże potencjalni właściciele muszą być świadomi tego, że będą musieli to odwzajemnić, nie jest to bowiem rasa dla właściciela dającego wolną rękę. Staffy to atletyczne, pełne wigoru zwierzę, które szuka towarzystwa i rozrywek. Idealny właściciel powinien być aktywny, lubić energiczne ćwiczenia ze swoim czworonożnym przyjacielem. Zdecydowanie nie jest to dobry wybór dla chorych lub przebywających stale w domu.

Stosunek do innych zwierząt

Staffordshire Bull terriery nie wystraszą się byle czego, więc powinno się ostrożnie zapoznawać je z innymi zwierzętami na spacerach. Jeżeli zostaną odpowiednio przystosowane w decydujących tygodniach wzrostu, powinny dobrze reagować na inne zwierzęta i członków rodziny. Jeżeli nie jesteś pewny jego reakcji na inne psy, należy prowadzić go na smyczy, dzięki czemu będziesz w stanie to ocenić.

Ile ruchu?

Wymagają więcej ruchu niż przedstawiciele innych ras. Regularne spacery i zabawy są koniecznością. Staffy potrzebują być dobrze wybiegane aby utrzymać dobrą kondycję fizyczną i psychiczną.

Jak łatwo je wyszkolić?

Jest to bardzo inteligentna rasa i dobrze reaguje na szkolenie. Właściciele muszą jednakże być stanowczy (ale nie szorstcy) i wytrwali w ćwiczeniach, jako że Staffy potrafią być uparte. Najlepiej reagują na pochwały i zachęty; reprymendy i złość mogą ostudzić ich entuzjazm.

Jakie mają zalety?

Nieustępliwy, silny, kochający zabawę, oddany, nieustraszony, wiarygodny, zrównoważony, łatwy w pielęgnacji.

Czego się wystrzegać?

Mimo że jest przyjazną i towarzyską rasą, z jego historii wynika, że miał walecznych i nieustraszonych przodków. Może to doprowadzić do konfrontacji z innymi psami, jeżeli nie przyjmiemy nad nim kontroli. Wymaga wiele uwagi - nie wybieraj Staffordshire jeżeli nie jesteś w 100 procentach przekonany do tej rasy.

Problemy zdrowotne

Są to silne i odporne psy, które nie cierpią z powodu zakaźnych chorób. Problemem mogą być nowotwory, katarakty i kamienie nerkowe.

Wzrost samca: 35,5 - 41 cm.

Wzrost samicy: 35,5 - 41 cm.

Waga: 11 - 17 kg.

Długość życia: 11 - 12 lat.

Stosunek do innych psów: przeciętny.

Spokój: przeciętny.

Brak niszczycielskiego działania: przeciętne.

Zachowania obronne: dobre.

Brak prawdopodobieństwa oddalenia się: dobre.

Stosunek do dzieci: wspaniały.

Łatwość tresury: przeciętna.

Border Terrier.

Jedna z najrozsądniejszych i najbardziej dobrodusznych terrierów, bystry mały piesek. Został wyhodowany, aby dotrzymać kroku psom myśliwskim i koniom w całodziennych polowaniach i posiada potrzebną do tego wytrzymałość, szybkość i zręczność. Współcześnie jednakże ceniony jest najbardziej za swoją przyjazną naturę, która dochodzi do głosu w rodzinie. Jest to pies ze wszystkimi zaletami teriera, dzielny, kochający zabawę i swoją rodzinę. Aby zapobiec jego psotom, należy poświęcić mu dużo czasu, uwagi i ruchu. Aby zapobiec jego psotom, należy poświęcić mu dużo czasu, uwagi i ruchu. Bordery uwielbiają być włączone w życie rodzinne i nienawidzą być zostawiane w samotności - samotny, znudzony Border łatwo staje się hałaśliwy i psotny. W kochającej rodzinie ta rasa potrafi być najlepszym psem rodzinnym wykazując wiele cierpliwości do dzieci.

Umaszczenie:

Istnieją cztery oficjalne uznane kolory: rudy, pszeniczny, grizzle (brązowy przesiany szarym i czarnym), blutan (czarny przesiany siwym). Dopuszczalne są białe znaki na klatce piersiowej.

Pielęgnacja szaty:

Ostra, odporna na pogodę szata nie wymaga dużej ilości pielęgnacji. Potrzebne jest energiczne szczotkowanie około dwa razy w tygodniu. Aby sierść wyglądała elegancko, martwe włosy muszą być wyrwane dwa lub trzy razy w tygodniu.

Jak sprawują się jako psy rodzinne?

Border jest idealnym psem rodzinnym. Jest bardzo przyjazny w stosunku do dzieci, chociaż niezbędny jest nadzór w obecności niemowląt. Nie toleruje drażnienia i zaczepek, jednakże dla starszych dzieci jest idealnym, niezmordowanym towarzyszem zabaw.

Rodzaj domu

Jeśli Border ma odpowiednią ilość ruchu oraz bodźców umysłowych, jest szczęśliwy zarówno na wsi, jak i w mieście. Doceni ogród, który jednakże musi być starannie zabezpieczony - większość przedstawicieli tej rasy to mistrzowie ucieczek, którzy potrafią wspinać się na przeszkody lub przechodzić pod nimi w poszukiwaniu przygód.

Właściciel

Dla aktywnego właściciela i rodziny, która chce przygarnąć żywego, dobrodusznego psa i ma dużo czasu na zabawę spacery i jest idealnym wyborem. Jednakże małe zwierzęta nie mogą czuć się w jego obecności bezpieczne. Jeżeli chcesz ruchliwego, inspirującego zwierzaka, który chce w pełni uczestniczyć w życiu rodzinnym, i jesteś gotów poświęcić czas na szkolenie go pd szczenięcia, Border jest psem dla Ciebie.

Stosunek do innych zwierząt

Bordery są stworzeniami towarzyskimi, które zazwyczaj dobrze żyją z innymi psami i kotami we własnym domostwie - lecz raczej nie z obcymi. Mają silny instynkt myśliwski, nie powinno się im ufać jeżeli chodzi o mniejsze zwierzęta, takie jak chomiki czy świnki morskie.

Ile ruchu?

Ta aktywna rasa psa przyjmie każdą ilość ruchu, którą jej zaoferujesz. Codzienny powolny spacer dookoła bloku nie wystarczy, aby utrzymać go w dobre kondycji - dorosły osobnik potrafi pokonywać kilometry. Potrzebuje regularnych energicznych spacerów, bez smyczy, które powinny być uzupełnione zabawami w ogrodzie i ćwiczeniami, które zajmą jego umysł.

Jak łatwo je wyszkolić?

Żaden terier nie jest dobrym wyborem dla entuzjastów posłuszeństwa, lecz szkolenie Bordera jest łatwiejsze, gdy zyska się jego zainteresowanie. Jego duża potrzeba niezależności sprawia jednakże, że prawdopodobnie usłucha w czasie przez siebie wybranym niż natychmiast. Sesje treningowe powinny być krótkie, pełne wyzwań, oparte na nagrodach, a nadane wszystko na zabawie.

Jakie mają zalety?

Rozsądny, uczuciowy, aktywny, oddany, o czarującej naturze, czujny, dobroduszny w stosunku do obcych, łagodny jak na teriera.

Czego się wystrzegać?

Jak większość terierów, ma tendencję do nadmiernego szczekania, a pozostawiony bez zajęcia przekopie ogród. Silny instynkt do polowania na wszystko, co się rusza.

Problemy zdrowotne

Zdrowa rasa bez znaczących problemów zdrowotnych. Zdarza się przemieszczenie rzepki (patella luxation), problemy wzrokowe (jaskra, katarakty) oraz problemy ze skórą.

Wzrost samca: 25 - 28 cm.

Wzrost samicy: 25 - 28 cm.

Waga: 5 - 7 kg.

Długość życia: 13 - 15 lat.

Stosunek do innych psów: przeciętny.

Spokój: słaby.

Brak niszczycielskiego działania: przeciętnie.

Zachowania obronne: przeciętne.

Brak prawdopodobnego oddalenia się: przeciętne.

Stosunek do dzieci: dobry.

Łatwość tresury: przeciętna.

Yorkshire Terrier.

Yorki to teriery w skórze psa pokojowego - wytworna, zminiaturyzowana wersja przodkód - łowców szczurów. Pomimo małych rozmiarów i dekoracyjnej szaty, zachował ruchliwy i żwawy charakter teriera. Przywiązany do właściciela, jest entuzjastycznym (czasem nadmiernie) stróżem, zapalonym myśliwym (gdy pojawia się okazja) i kochającym, z zarazem wymagającym, towarzyszem. Nie myl go z psem pokojowym: potrzebuje wyzwań umysłowych i fizycznych, jeżeli nie chcesz aby stał się znudzony lub sfrustowany. Nie uznaje swojego małego wzrostu i potrafi być agresywny w stosunku do większych psów, jeżeli nie zostanie z nimi oswojony od okresu szczenięcego. To mały pies o wielkiej osobowości. Yorki wystawowe i te trzymane w domu różnią się zarówno rozmiarami, jak i szatą. Te wychowanie w domu są często większe, a ekstrawagancka szata wystawowa, z opadającymi na ziemię jedwabistymi puklami włosów, jest trudna do osiągnięcia w rodzinie.

Umaszczenie

Ciemny, stalowoszary tułów ze złocistą, podpaloną głową, nogami i klatką piersiową. Szczenięta mają tylko podpalane kropki, które stopniowo rozwijają się w stalowy kolor i rozszerzają - proces ten może zająć do trzech lat.

Pielęgnacja szaty:

Piękna, jedwabista szata wymaga codziennego czesania i szczotkowania, co zapobiega kołtunieniu, a włosy nad oczami powinny być wycinane lub związane. Wielu właścicieli preferuje krótkie strzyżenie sierści. Pełna, spływająca z grzbietu szata wystawowa może zostać wypielęgnowana tylko dzięki codziennym wielogodzinnym zabiegom, i zachowania między wystawami przez zawinięcie w bibułę.

Jak sprawują się jako psy rodzinne?

Yorki są najlepszymi kompanami dla dorosłych, dobrze też funkcjonują w rodzinie z grzecznymi, starszymi dziećmi. Nie poleca się ich dla małych dzieci, jako że ich małe rozmiary sprawiają że są wrażliwe na zaczepki i mogą ugryźć w odruchu samoobrony.

Rodzaj domu:

Dość małe do życia w mieszkaniu, i dość twarde do życia na wsi, mogą więc dopasować się wszędzie. Jako psy wiejskie, potrzebują kontroli aby trzymać się z dala od wchodzenia w szkodę i króliczych nor; jako psy miejskie, potrzebują dostępu do parku lub ogrodu i właściciela zdającego sobie sprawę, że łatwo go nadepnąć na ulicy.

Właściciel:

Jako pies oddany i wymagający, York potrzebuje właściciela gotowego poświęcić mu dużo czasu. Jest idealny dla aktywnych, starszych ludzi, dostarczając im motywacji do utrzymywania aktywności fizycznej i dobrej formy. Może być także psem w mądrej rodzinie. Nie gubi sierści, może więc przebywać w towarzystwie astmatyków i alergików.

Stosunek do innych zwierząt:

Jak większość terierów, Yorki będą szczęśliwe z innymi zwierzętami, gdy się do tego przystosują. Nie powinno się im jednak ufać jeżeli chodzi o małe gryzonie, takie jak myszy czy chomiki. Muszą również zostać oswojone z większymi psami w okresie szczenięcym, aby zapobiec agresji.

Ile ruchu?

Wystarczą dwa krótkie spacery dziennie aby utrzymać dobrą kondycję, ale Yorki będą się cieszyć każdą aktywnie spędzoną chwilą. Rasa ta ma niski poziom tolerancji na nudę, więc im więcej zapewnisz im zajęć, tym lepiej.

Jak łatwo je wyszkolić?

Yorki są inteligentne i szybko się uczą podstawowych zasad towarzystwa, ale potrafią być uparte, a ich niezależność i łatwość rozprasza się utrudnia im posłuszeństwo. Ich energia i entuzjazm natomiast sprawiają, że odnoszą sukcesy w pokazach zwinności.

Jakie mają zalety?

Inteligentne, żywe, chętne do zabawy, czujne, kochające, łatwo się dostosowujące, długowieczne, sierść nie powodująca alergii, łatwe w transporcie.

Czego należy być świadomym?

Wysokich wymagań pielęgnacyjnych. Mogą być głośne jeżeli nie są wyszkolone oraz agresywne gdy się je drażni lub gdy są nieprzystosowane. Samce mogą być nadpobudliwe seksualnie (zazwyczaj problem rozwiązuje się za pomocą kastracji). Jak we wszystkich popularnych rasach, należy strzec się hodowców komercyjnych, którzy mogą sprzedawać fizycznie i psychicznie wadliwe szczenięta.

Problemy zdrowotne:

Ogólnie dość zdrowa rasa. Odnotowane problemy to dyslokacja łokcia i rzepki, zdeformowane kręgów, choroba Perthesa (atakująca staw biodrowy), katarakty, epilepsja, szmer serca.

Stosunek do innych psów: Przeciętny

Spokój: Słaby

Brak niszczycielskiego działania: Przeciętny

Zachowanie obronne: Przeciętny

Brak prawdopodobieństwa oddalenia się: Przeciętny

Stosunek do dzieci: Przeciętny

Łatwość tresury: Przeciętny

Wzrost samca: 18-22,5 cm

Wzrost samicy: 18-22,5 cm

Waga: do 3,2 kg

Długość życia: 12-17 lat

Labrador Retriever.

Ten wszechstronny pies myśliwski błyszczy nie tylko na polowaniu , lecz także jako przewodnik niewidomych , tropiciej wszystkiego - od narkotyków do przecieków gazu , ratownik oraz asystent niepełnosprawnych . Jest także jednym , z najpopulerniejszych psów rodzinnych . Jadnakże te cechy nie pojawiają się same z siebie , są rezultatem dobrego wychowanie i szkolenia . Hodowcy cieszący się dobrą reputacją , starają się hodować psy cieszące się odpowiednim temperamentem i siłą fizyczną , lecz nawet pochodzące z najlepszych hodowli labradory mogą stać się prawdziwymi chuliganami , jeżeli pozostawi się je samym sobie . Są potężne i energiczne , a ich inteligencja potrzebuje dobrego ukierunkowanie . Przy rozsądnych właścicielach są wspaniałymi towarzyszami i wiarygodnymi psami rodzinnymi , chętni do poddania się szkoleniu i dostosowującymi się do każdych warunków . 

Umaszczenie :

Czarne , żółte ( od odcienia kremowego do lisiorudego , lecz nigdy w odcieniu złotym ) lub czekoladowe.

Pielęgnacja szaty : 

Jest to szata łatwa w utrzymaniu . Cotygodniowe szczotkowanie gumową lub włosianą szczotką przynesi jej ogromne korzyści , gdyż usuwa martwą sierść i masuje skórę . Linieje dwa razy do roku - potrzebny jest wtedy dobry odkurzacz.

Jak sprawują się jako psy rodzinne ?

Ten dobroduszny pies jest idealnym przyjacielem aktywnej rodziny , dysponującej dużo ilością czasu na ruch i szkolenie oraz taką , w której jest przez cały czas w domu. Te bardzo towarzyskie psy nie lubią zostwać same w domu , stają sie wtedy hałaśliwe i destruktywne . Labradory są bardzo dobre dla dzieci , mogą jednagże być zbyt duże i ruchliwe . W zabawie mogą łapać za ręce - bardzo łagodnie , lecz jest to dla niektórych dzieci zbyt stresujące . 

Rodzaj domu : 

Najlepszy jest dom na wsi , jednak Labrador dostosuje się do życia w mieście , pod jednym warunkiem , że będzie miał dość ruchu i rozrywek . Potrzebuje starannie zabespieczonego ogrodu i dostępu do parku , gdzie może spalić część energii. Nie jest idealnym psen do mieszkania z powodu swojej żywiołości i skocznści , ani do pokojów z niskimi stolikami do kasy i kruchymi ozdobami .

Właściciel :

Labrador potrzebuje właściciela , który lubi długie codzienne spacery bez względu na pogodę . Należy przygotować się na psotnego szczeniaka , który dorastając , staje sie bardzo żywiołowy , i którego należy wyszkolić . Nie jest dobrym wyborem na zwolenników porządku.

Stosunek do innych zwierząt :

Przyjazny i miły , żyje w zgodzie z innymi zwierzętami w domostwie , chociaż tak jak wszystkie inne rasy potrzebuje oswojenia z nimi . Ich wrodzony instynkt aportowanie , oznacza , że małe zwierzęta , na przykład króliki , czy świnki morskie , mogą sie znaleść w jego pysku , przenoszone z miejsca na miejsce , oślinione , lecz bez wyrządzenia im najmniejszej krzywdy . Niektóre samce mogą być dominujące w stosunku do innych . 

Ile ruchu ? 

Dużo , przynajmniej dwugodzinny spacer dziennie jest niezbędny - może być również dłuższy . Labradory mają tendencję do lenistwa i łakomstwa , łatwo je więc zniechęcić do aktywności i utuczyć - trasi się wtedy chęć posiadanie Labradora . 

Jak łatwo je wyszkolić ? 

Labradory są nadzwyczaj łatwe do wyszkolenia . Lubią zadowalać , cieszą sie każdym wyzwaniem fizycznim i umysłowym . Młedo Labradory lubią dokazywać , więz ich szkolenie wymaga cierpliwości i wytrwałości . Sesje treningowe powinny być krótkie i oparte na nagrodach , aby podtrzymać ich zainteresowanie .

Jakie mają zalety ?

Radosny , kochający , energiczny , godzien zaufania , kochający dzieci , cierpliwy , chcący zadowolić właściciela , nieagresywny , inteligentny , chętny do nauki .

Czego się wystrzegać ?

Wysokich wymagać co do ruchu . Należy uważać na komercyjnych hodowców , produkujących szczenięta o złym temperamencie i z problemami zdrowotnymi . 

Problemy zdrowotne : 

Labradory są raczej zdrową rasą , zdarzają się jednakże deformacje biodra i łokcia , słabość mieśni  , które popychają jedzienie wzdłuż przełyku , brak hormonu tarczycy . Wszystkie szczenięta powinny przejść badania stawu biodrowego i wzroku.

Beagle.

Umaszczenie

Każdy akceptowany kolor psów gończych , taki jak cytrynowo-biały , rudo-biały , trójkolorowy (czarny , jasnobrązowy i biały ) oraz cętkowany . Niedopuszczalny jest czarny podpalany .Szata jest krótka i przylegająca. Według wzorca FCI u Beagla "jest dopuszczalne każde umaszczenie psa gończego, z wyjątkiem wątrobianego, koniec ogona biały"." Najczęściej spotykane beagle posiadają typ umaszczenia tricolor, ale umaszczenia bicolor (dwukolorowe) oraz hare pied (zajęcze) zyskują na popularności. Rzadziej spotyka się umaszczenie mottle, czyli cętkowane.
Pielęgnacja szaty :

Krótka sierść jest łatwa w pielęgnacji , wymaga jednak regularnego szczotkowania ( przynajmniej raz w tygodniu ) rękawicą do pielęgnacji lub włosianą szczotką , aby usunąć martwą sierść . Sesje pielęgnacyjne powinny również uwzględniać sprawdzenie , czy opadające uszy są czyste , aby zapobiec ich infekcjom .

Jak sprawują się jako psy rodzinne?

Jest idealnym psem dla aktywnej rodziny . Uwielbia być częścią rodziny i jest zasadniczo bardzo cierpliwy w stosunku do starszych dzieci . Jego skoczność i tendencja do łapania za ręce i ubranie może być jednakże zbyt niebezpieczna dla dzieci raczkujących . Tak czy inaczej , niewiele domów z dziećmi w wieku przedszkolnym będzie mieć dość czasu i energii aby poradzić sobie z tą psotną ,, trąbą powietrzną '' , jaką jest szczeniak Beagla .
Rodzaj domu

Beagle najlepiej nadaje się do domu na wsi , może jednakże żyć w mieście pod warunkiem , że jego potrzeba ruchu będzie zaspokojona . Nie nadaje się do życia w mieszkaniu , jako że powinien mieć dostęp do ogrodu z dobrym , bezpiecznym płotem , może bowiem uciec , gdy się nudzi .
Właściciel

Rasa ta nadaje się dla aktywnych , otwartych właścicieli , którzy potrzebują uczuciowego towarzysza i lubią długie spacery . Nie są również dobrym wyborem dla tych , którzy wymagają bezwzględnego posłuszeństwa.
Stosunek do innych zwierząt:

Żyją w zgodzie z innymi psami i zwierzętami innych gatunków w obrębie własnego domostwa . Pamiętać należy jednakże , że zostały wyhodowane jako psy gończe , i przygotować się na to , że będą ulegały gończym instynktom .
Jak łatwo je wyszkolić ?

Szkolenie musi zaczynać się wcześnie , a szkolący muszą być cierpliwi i wytrwali , gdyż Beagle z natury uparty i łatwo się rozprasza , zwłaszcza gdy złapie interesujący zapach . Dobrze poddają się szkoleniu opartemu na nagrodach , jednakże nie należy przesadzać z ilością smakołyków . Silny instynkt łowiecki sprawia , że szczególny nacisk należy położyć na nauczenie go reagowania na wezwanie .
Czego się wystrzegać ?

Może być trudno go kontrolować spuszczonego ze smyczy . Jest łakomy i ma tendencję do otyłości . Niektóre Beagle są bardzo hałaśliwe . Krótka szata ma intensywny ,, psi'' zapach . Pozostawia duże ilości sierści na dywanach , meblach i ubraniach . 
Problemy zdrowotne:

Ogólnie wolny od poważnych problemów zdrowotnych. Odnotowano jednakże przypadki epilepsji , wzdęć , problemów ze wzrokiem i ,, syndromem bólu Beagla '' ( ból w karku i gorączka młodszych osobników ). 

Zdrowie i pielęgnacja - Do najczęstszych problemów zdrowotnych tych psów gończych zalicza się:

* problemy związane z urazami,

* infekcje czy osłabienie systemu immunologicznego,

* choroby będące wynikiem czynników genetycznych – tutaj rzadko i indywidualnie spotyka się choroby takie jak: padaczka, dysplazja czy dziedziczne choroby oczu. Z powodu długich, zwisających uszu, beagle są podatne na infekcje bakteryjne lub grzybicze tych okolic ciała i wymagają one starannej pielęgnacji.

COCKER SPANIEL ANGIELSKI

Przezwisko ,,wesoły cocker" bardzo pasuje do tego radosnego, przyjaznego, entuzjastycznego pieska, który nigdy nie przestaje machać ogonem. Jako zapalony pies pracujący, jest chętny do przelania swojej energii w roli psa rodzinnego. Ta żywa i kochająca rasa uwielba towarzystwo. Jest oddany właścicielowi, towarzyski w stosunku do gości i dobry dla dzieci - jego przyjaźń i inteligencja sprawiły, że często jest szkolony do pomocy niesłyszącym, niepełnosprawnym i do dogoterapii. Towarzyski, lecz bardzo łagodny, jest wymagający jeżeli chodzi o uwagę, ruch i pielęgnację. Spaniele rozwinęły si ejako pomoc sokolników, a później myśliwych. Znajdowały, wypłaszały i odnajdowały upolowaną zwierzynę. Nakmniejszy z lądowych spanieli. Cocker, został uznany za osobną rasę w 1892 roku. Dzisiejsza odmiana wystawowa różni się od pracującej , jest mocniej zbudowana. o mniej obfitej szacie i bardziej energicznej.

UMASZCZENIE

Występują w całym spektrum kolorów, między innymi złotym, rudym, brunatnym, czarnym, błękitnym, dereszowatym, czarno-białym, pomarańczowo-białym, cytrynowo-białym, trójkolorowym i czarnym podpalanym.

PIELĘGNACJA SZATY

Gruba, jedwabista szata wymaga poświęcenia jej sporej ilości uwagi, najlepiej szczotkowania i czesania raz dziennie i gruntownej pielęgnacji raz w tygodniu. Długie uszy i grzywka wymagają szczególnej uwagi. Dodatkowo, sierść wymaga regularnego wyrywania lub przycinania, często potrzebna jest tu pomoc specjalisty. Sterylizacja może doprowadzić do zmiany szaty, która będzie jeszcze grubsza i będzie wymagać dodatkowej pracy.

JAK SPRAWUJĄ SIĘ JAKO PSY RODZINNE?

Świetnie nadaje się dla aktywnej rodziny, są cierpliwe w stosunku do dzieci, nie lubią zaczepek wie młodsi członkowi rodziny powinni pozostawać pod kontrolą.

RODZAJ DOMU

Idealny jest dom na wsi, lecz jeżeli mają dość ruchu i uwagi, Cockery dostosują się do życia w mieście.

WŁAŚCICIEL

Aktywny, towarzyski właściciel, oczekujący bliskiej relacji z psami i mający czas i zacięcie do ćwiczeń, zabiegów pielęgnacyjnych i szkolenia, Cockery są zadowolone gdy są częścią rodziny, Cockery lubią teżaktywnych starszych osób, nie jest to rasa przeznaczona dla tych którzy pracują cały dzień, gdyż cierpią na niepokój związany z tęsknotą.

STOSUNEK DO INNYCH ZWIERZĄT

Cockery są zazwyczaj przyjazne w stosunku do innych zwierząt. Należy jednak pamiętać, że jest to rasa sportowa, nie oczekuj więc, że powstrzyma się od gonienia kotów sąsiada.

ILE RUCHU?

Cockery mają niespożytą energię i potrzebują regularnych spacerów, ruchu i aktywnych zabaw. Gdy tego nie otrzymują, stają się sfrustrowane, destruktywne i zaczynają cierpieć na nadwagę.

JAK ŁATWO JE WYSZKOLIĆ?

Łatwo je wyszkolić. Szkolenie musi zacząć się wcześnie. Szkolenie musi być łagodne, lecz stanowcze. Cockery wrażliwe na ostre traktowanie, mogą być jednakże byc niezależne, uparte i łatwo się rozpraszać.

JAKIE MAJĄ ZALETY?

RADOSNY, UROCZA NATURA, LOJALNY, ZABAWNY, ŁAGODNY, UCZUCIOWY,ZRÓWNOWAŻONY, INTELIGENTNY,CHŁONNY, ENERGICZNY.

CZEGO SIĘ WYSTRZEGAĆ?

Wysokich wymagań pielęgnacyjnych. Nie lubi zostawać sam. Niektóre Cockery mają nagłe ,, napady agresji '' ( np. mój cocker spaniel tak ma ) .

PROBLEMY ZDROWOTNE ( WAŻNE ! )

Ogólnie zdrowa rasa. Problemy dziedziczne obejmują postępujący zanik siatkówki (degenerację receptora światła w komórkach oka) - szczenięta powinny mieć badany wzrok. Występują również choroby nerek, problemy z sercem i przemieszenie rzepki.